Petunia, mijn lief,

Uw schakelstukken zo doorbroken, mijn hart schampeert, als mager rijgvlees, bij denksels van uw ademstoten. Mijn schuchter zieltogen uw verbinding omwonden, hakkepuft door de nacht -- oogopenende waanschanullekes, doorspekt met lijfspreuken van weleer. 

Oh hemelse nacht van toen, besef mij dat uw schedelbrekende lieftalligheid nooit ter verbloeming wordt doorstoken! Mijn kraakscheurhart weent om uw tapijtverblijding! Zeg mij, Petunia, de donderdag verzwelgt ons!

En wel om iets na achten, 2 februari, in Café De Minnaar, als het wat uitkomt, wellicht.

Tot dan!

Driek